Soms zingt Arianne (44) The lazy song van Bruno Mars voor haar man. Today I don’t feel like doing anything, I just want to lay in my bed. Dan giert Paul (45) van het lachen. Het is een van de weinige geluiden die hij nog maakt sinds het hersenstaminfarct dat hij kreeg op zijn 36e.
Op een koude zondagmorgen in 2008 werd Paul met grote spoed door twee Bulgaarse ambulancebroeders in een oud Citroën-busje naar het ziekenhuis gereden – bij zijn volle verstand, maar compleet verlamd. Die ochtend kwam zijn leven als jonge vader en ambitieuze Nestlé-expat met piepende remmen tot stilstand.
Paul woont nu alleen, in een verpleeghuis. Hij kan zijn linkerduim een centimeter optillen, maar de rest van zijn lichaam zal nooit meer bewegen. Ook praten is verleden tijd. Een afschuwelijk lot, maar ach – de dood is ook zo rigoureus, vindt Paul. En bovendien: over 125 jaar zijn we allemaal dood, die gedachte relativeert behoorlijk. We kunnen er net zo goed iets moois van maken.
Vandaar dus die galgenhumor. ‘Blijf jij maar zitten hoor’, zei Arianne 1 december tegen Paul, toen we de confetti opveegden die we hadden gegooid ter ere van ons contract met Uitgeverij Water. Hij kwam niet meer bij.
De komende drie maanden werken we samen aan een boek. Al mijn aandacht gaat tot medio maart naar het verhaal van Paul en Arianne. Ik vind het een voorrecht. Doorgronden wat zij doormaakten, denken: wat had ik gedaan? En tussendoor lekker harde grappen maken.
Ons boek verschijnt op 20 september 2017 bij Uitgeverij Water.