Selecteer een pagina

Het beeld van de volwassen zoon, die enkele laatste woorden richtte tot zijn dode moeder in de blauwe, rieten kist voor hem, zal ik nooit vergeten. Niet om het drama op zichzelf, want verschrikkelijk is het altijd. Maar om hoe hij huilde. Ingetogen en zonder schaamte. In het brandpunt van de aandacht, maar vrij van druk. Liefdevol en zó oprecht. Het was een prachtig afscheid, een zuiver eerbetoon aan de unieke band tussen een te vroeg gestorven moeder en haar enige kind.

Huilen is een intense vorm van leven. Daar weten ook mijn kinderen alles van. Pas nam ik deel aan een cursus Actief Luisteren, georganiseerd door een bevriende opdrachtgever. Kernboodschap: maak ook gevoelens bespreekbaar. Is iemand kortaf? Vraag dan naar de reden! Voel je dat er iets niet lekker zit? Bespreek dat dan, het komt het contact ten goede.

Thuis pas ik de Laat-Leeglopen-Strategie al jaren toe. Wat helpt het best als een er een huilend kind – dat zich overduidelijk ergens heeft gestoten -op je af wankelt? Vragen of het zich gestoten heeft. Vragen of het pijn heeft. Heerlijk vinden ze het, om daar met gevoel voor drama “Jáááááh!” op terug te blèren. Ik begraaf mijn gezicht dan altijd in het schokkende nekje om mijn glimlach te verbergen en leef 20 seconden intens mee. Als ik daarna een kus op de onzichtbare verwonding geef, houdt het huilen op. Gevoel erkend, pijn verdwenen. Was het in de grote-mensenwereld ook maar zo gemakkelijk.