Er zijn zelfinzichten die je beter voor jezelf kunt houden (ze heten immers niet voor niets zo). Maar à la. Terwijl mijn leven momenteel draait om financiële planningen die Verantwoordelijkheid vereisen en het geld in overdadige hoeveelheden naar Karwei vliegt voor hoeklatten, huishoudtrapjes en ander spul waar je liever niets aan uitgeeft, heb ik mijzelf betrapt op een vreselijk onverantwoorde aankoop. Het deed zeer, maar het valt niet te ontkennen. I’m from Visa.
Argumenten als dat het voor vrouwen de meest gruwelijke aankoop van het jaar is, ik het kreng eerder nog dapper de rug toe had gekeerd, maar dat de aanblik in de spiegel nu dermate meeviel dat ik niet anders kon dan inpakken, betalen en wegwezen, zullen voor weinig mannen hout snijden. Vrouwelijke lezers zullen het gevoel van urgentie dat mij naar de keel greep, volkomen begrijpen.
Mijn nieuwste klant, de stichting Weet Wat Je Besteedt, presenteerde vanmorgen een onderzoek naar het financiële gedrag van jongeren (en daar schaar ik me voor het gemak maar even onder). Wat blijkt? We zijn te verdelen in vier geldtypes en ik ben een levensgenieter: “Als ze een keer wat meer geld hebben, doen ze daar liever iets leuks mee dan dat ze het opzij zetten.” Hm. Treffend.
Toen ik met gastheer en collega-levensgenieter Chris Zegers (jawel, dames!) sprak over ons rollende geld, concludeerden we dat we onze handicap maar als talent moesten inzetten. Wij levensgenieters zien overal kansen, maar die hoeven niet altijd veel te kosten! ‘Een fles wijn op het strand kan net zo lekker zijn als een dure Chianti op het terras,’ stelde Chris. ‘Jááááh’, schreeuwde mijn binnenste. En opeens wist ik zeker dat die bikini van 180 euro helemaal geen onverantwoorde aanschaf was geweest. Ik zou Chris maar eens tegenkomen op het strand van Visa deze zomer. 