Ik wist dat ze kleine kinderen had. Dat ze die weinig zag omdat ze in een gesloten inrichting woonde. Ik wist ook waarom ze daar zat; ze snijdt zichzelf met alles wat ze scherp kan maken. Diep. Ruw. Bijna dagelijks. Niet omdat ze de aandacht nodig heeft of dood wil, maar omdat het haar een gevoel van controle geeft. Niemand doet haar meer pijn dan zij zichzelf.
In een klein, kil kamertje deelde ze vrij nuchter haar kapotte leven met me. Ze bracht me van mijn stuk. Ik zat daar als journalist, maar voelde met haar mee als moeder. Ik wilde lief voor haar zijn, omdat zoveel mensen dat niet waren geweest. Nooit eerder was ik me zo bewust van mijn verantwoordelijkheid. Dit meisje wilde herkenbaar, met haar littekens op de foto voor LINDA. Magazine. “Realiseer je je wat het effect daarvan kan zijn, ook op je kinderen?, vroeg ik. “Ja”, zei ze zacht, maar resoluut.“Mijn littekens zijn gruwelijk, ik verafschuw ze. Maar ik wil ze gebruiken om anderen te waarschuwen voor deze draaikolk van zelfdestructie. Misschien begrijpen de moeders op het schoolplein het dan ook.”
De volgende morgen schoof ik achter mijn pc en dacht aan ze; de moeders op het schoolplein. Ik wilde dat ze begrepen waarom het snijden nodig was. Ik wilde ze haar wanhoop laten voelen, maar ook haar vechtlust. Want ze is moeder en moeders geven niet op. Ik tikte en schaafde, tot ik haar verhaal in 200 woorden had gevangen. Weinig woorden, maar ze doen haar alle 200 recht. Wat zou het mooi zijn als de moeders op het schoolplein hetzelfde doen. 