Ik was vastbesloten om me niet te laten ompraten, want ik kon het gesprek met Erwin en Ronald vooraf wel uittekenen. Ze wilden een tijdschrift uitgeven in ons dorp en daarvoor zou ik waarschijnlijk mogen schrijven. Gratis. In de avonduren. Ik zou ze beleefd bedanken voor de eer, ik schrijf immers al genoeg en voor niks gaat de zon op. Anderhalf uur later fietste ik opgewonden naar huis. Ik had ze met heel mijn hart beloofd het blad van de grond te trekken. Vorige week viel BaMi bij alle inwoners in Berlicum in Middelrode op de mat. Gratis. Met een team van professionals uit eigen dorp maakten we een killer van een eerste nummer. Dat op zich was al een feest, maar de reacties van de lezers overtroffen alles. ‘Aan al die fantastische mensen die mij vandaag blij maakten met BaMi.
Ik krijg het gevoel dat er weer warmte in het dorp zit’, schreef een dame van negentig ons. Met de hand. En een loep, omdat ze nauwelijks nog ziet. We werden er stil van.
Vandaag belde ik bij haar aan, om te bedanken voor de brief en te vragen of ze in de volgende BaMi wilde. ‘Ik ken u. U staat erin met uw foto, u bent de hoofddirecteur’, stamelde ze, half verscholen achter de voordeur. Een interview wilde ze niet. ‘Het ga u goed. Ik kijk uit naar het volgende nummer’, besloot ze en dicht ging de deur.
De zon schijnt in mijn dorp en ik ben hoofddirecteur. Wat een prachtige dag. 