Paaldansen wordt zwaar onderschat. De proefles, die ik cadeau kreeg van een vriendin, was in één woord een uitputtingsslag. Pijnlijk ook. Niet omdat wij pakweg tien jaar ouder waren en een stuk meer verwelkt dan de wulpse meerderheid. Neen dames en heren, onze uitgelubberde buikspieren en klutsende bovenarmen bleken zelfs méér geoefend dan die van de kreunende jongere garde. Ha! Is dat sjouwen met weerbarstige peuters toch nog ergens goed voor. Ik bedoel écht fysiek pijnlijk. En dan droegen wij niet eens de handy hotpants, om het vel op de bovenbenen beter aan de paal te laten plakken (er zijn grenzen). Voor de dames die het wél lukt om minutenlang sierlijk en sexy ondersteboven in een paal te hangen: respect. Aan mij is het niet besteed.
Dan de cursus roman schrijven die ik volg aan de Schrijversvakschool in Amsterdam. Daar praten we over Literatuur met een grote L. Docent Jan heeft een vrij uitgesproken mening over mijn smaak in (eigentijdse, goed verkopende) boeken: plat en oppervlakkig. Genadeloos velt hij zijn oordelen over mijn teksten en ik geniet er nog van ook. Paaldansen: nooit meer. Boeken schrijven: ooit meer! Jawel, door schade en schande wordt men wijs (Nooit! Clichés! Gebruiken! hoor ik Jan roepen). Keuzes scheppen helderheid. Vandaar ook dat mijn groene huisstijl is veranderd: ik leg me voortaan alleen nog toe op wat ik het liefst doe: conceptontwikkeling, tekst en redactiewerk. Bij die specialisatie hoort een nieuwe uitstraling. Dus vanaf nu ben ik groentje af. 