Hij bedoelde het niet eens zo slecht, vriend Jan, maar ik ben het nooit vergeten. Toen de foto voor mijn eerste website werd gemaakt, stonden hij, ik en fotograaf Sjors een beetje lacherig voor hun witte muur. Een spontane foto moest het worden, dus pakten we het lekker nonchalant aan. Niks lampen, gewoon wachten op mooi zonlicht. Het leek nog te lukken ook, tot Jan goedbedoelde adviezen begon te geven: “Hou je buik eens in.” Mijn buik ligt gevoelig. Ik wéét dat hij vrij prominent aanwezig is, maar dat is nog geen reden om mij ongevraagd te feliciteren met een nieuwe zwangerschap, mensen. Mijn buik laat zich nou eenmaal niet gemakkelijk sturen – net als ik eigenlijk.
“Ik hou mijn buik al in”, beet ik Jan dus zo aardig mogelijk toe, waarop hij hartelijk begon te lachen. Ook ik kon een grijns niet onderdrukken. Et voila: perfecte foto. Drie jaar later was het tijd voor een nieuw plaatje. Voor deze fotosessie was ik gewapend tot op het bot. In een alles afknellende correctieslip, opgetrokken tot de oksels, verscheen ik ten tonele. Fotograaf Wim leek er niets van te merken. Hij zette de ventilator op mijn haar, klom op zijn huishoudtrap en begon te knippen. Met het resultaat ben ik zeer gelukkig, want mijn haar danst en mijn buik houdt zich keurig op de achtergrond. En dat zonder photoshop. 