‘Je moet drie dingen zeggen’, dicteert Paul met zijn ogen. We zitten aan een bord verse pasta bij zijn zus Annelieke; Pauls portie staat gepureerd te wachten op tafel. Vanavond geven we in IJsselstein onze eerste lezing over Oogwenk – het boek dat ik schreef met Paul en zijn vrouw Arianne, over hun leven sinds het hersenstaminfarct dat hij kreeg op zijn 36e. Arianne was zwanger, toen Paul op een doodnormale zondagmorgen ineens opzij zakte op de bank. Sindsdien kan hij alleen nog met zijn ogen knipperen. Als iemand het alfabet voor hem opsomt, seint hij bij de juiste letter. Zo maakt hij woorden. Monnikenwerk is het.
Ik ben niet zielig en ook niet doof, spelt Paul. ‘Dus mensen hoeven niet tegen je te schreeuwen’, vult Annelieke aan. Paul kijkt omhoog: inderdaad. Punt 3: ik ben niet gek. ‘Dus doe alsjeblieft normaal?’, vraag ik. Paul lacht. Als we dat bereiken, ben ik tevreden, spelt hij. Annelieke zet een tuitbeker aan zijn mond en veegt wat pastadrab van zijn kin. ‘Ben je zenuwachtig?’, vraag ik. Nee, seint hij. ‘Jij hebt makkelijk praten’, grinnik ik. ‘Jij hoeft niets te zeggen.’
Een uur later staan we naast elkaar in boekhandel Logica. Braaf som ik Pauls drie punten op. Hij lacht voluit, het publiek doet mee. Daarna lees ik voor; over Arianne’s diepste angst toen ze haar man dreigde te verliezen; over Pauls wanhoop en die fanatieke wil om er verdomme toch wat van te maken. Het blijft een raar gevoel: door hun verrotte pech kwam mijn droom uit. En nu sta ik hier, in de boekhandel, te vertellen over andermans ellende. ‘Wat een inspirerend verhaal’, zeggen de gasten na afloop. ‘Dankjewel’, zeg ik, met een snelle blik op Paul. Ik heb makkelijk praten.
Oogwenk kopen? Dat kan hier! Op onze website vind je meer info en alle interviews die we samen gaven voor radio, tv en diverse dagbladen. Interesse in een lezing? Mail me dan.