De voordeur van zijn zorgappartement opent automatisch, hij begroet me vanuit zijn rolstoel. Of ik zelf even koffie wil pakken, want dat vinden zijn handen nogal lastig. Ook praten kost hem moeite. Ik hoor het aan de pauzes in zijn zinnen. Ik kom Bob vragen naar zijn seksleven. Zoiets doe ik ook niet elke dag, maar als je voor LINDA. een serie maakt over lust, liefde en handicaps, ontkom je er niet aan. Wanneer hij ziek werd, vraag ik om het ijs te breken. ‘Precies toen ik van plan was de hele wereld plat te neuken’, antwoordt hij. Ik ontspan, geen ijs hier. Bob vertelt me over orgies en seksclubs, zijn impotentie en de bijzondere, vrije relatie met zijn grote liefde. Het zijn niet de sappige details die me intrigeren – het is de manier waarop Bob omgaat met zijn aftakeling. Zijn lijf laat hem in de steek en hij berust erin.
Ik kan zien dat hij vroeger sterk en sexy was – ik snap wel waar zijn vriendin op viel. Dat ze niet meer samenwonen, is omdat hij geen zorgrelatie met haar wil. Hij wil haar liefde, meer niet. Of hij weleens baalt van wat hij niet meer kan, vraag ik. ‘Nee, zo wil ik niet leven’, zegt hij. Hij meent het. Als hij mijn meewarige blik ziet, grinnikt hij. ‘Ik kan nog heel veel wel hoor. Als ze voor me op tafel gaat liggen, kan ik overal prima bij.
De serie met Bob is genomineerd voor de Seks en Media Prijs 2015, een prijs van de NNVS voor ‘de meest kleurrijke beschrijving van onderbelichte aspecten van seksualiteit’. De titel van mijn serie: Net als iedere man. Eigenlijk verdient Bob die titel niet. Bob is uitzonderlijk, vind ik. Bob is beresterk. Nog steeds. 
(We wonnen niet trouwens, maar trots zijn we evengoed.)